M. Fuad Köprülü’nün “klasik nazmın son üstadı” diye nitelendirdiği derviş ruhlu, olgun ve nüktedan bir şairdir.
Gerek divanındaki manzumelerde gerekse mesnevilerinde mahallî renkler ve yerli unsurlar dikkati çekecek
derecede çoktur. Mevlana Celaleddin-i Rumi ve Şems-i Tebrîzî’ye büyük hayranlık duyan ve ilhamını
geniş ölçüde Mevlevîlik’ten alan I. Tanzimat dönemi şairi kimdir.

Aşağıdaki eserlerden hangisi Keçeci-zade İzzet Molla'ya ait değildir.

Tuhfe-i Vehbi, Lütfiyye, Nuhbe-i Vehbi adlı eserlerinin sahibi I.Tanzimat Dönemi şairi kimdir.

Neşatengiz adlı eserinin sahibidir.
“Hevâî” mahlasının kullanıldığı Hezeliyyât adlı eserde yetmiş gazel, bir üseddes, bir muhammes, 110 tarih manzumesi, 260 kıta ve otuz sekiz beyit hâlinde şakaları, alay ve hicivleri toplanmıştır.

Lirik duyguların ifadesi için kullanılan vezinli veya vezinsiz yazılabilen uzun şiir.

Voltaire’den Münacat, Rousseau’dan “Beka-yı Hayat”, Victor Hugo’dan
“Tıfl-ı Naim” adlı şiirleri Türkçeye nazmen tercüme etmiş I.Tanzimat Dönemi şairidir.

Aynî’nin yeniçeriliğin kaldırılmasıyla ilgili olarak mesnevi şeklinde kaleme aldığı eseridir.

Ayni'nin III. Selim’in katli dolayısıyla tercî-i bend şeklinde yazdığı mersiye, dönemine göre bu türün başarılı örneklerinden sayılan divanı

Şair, divan edebiyatının son döneminde yetişmiş, Nedim'in yolunda yürümüş ancak, orijinal olmak için bayağılaşmayı bile göze almış, edebiyatımız yönünden çok Türk dili, özellikle folkloru açısından önemli bir şair olarak kabul etmemiz gerekir. Şiirlerinde İstanbul'un önemli bir yeri vardır. İstanbul Türkçesi başta olmak üzere İstanbul'un gezinti yerleri, halkın giyim kuşamı, binicilik, cirit ve ok atma gibi geleneksel yönler onun şiirlerinin en çekici yanlarıdır. Bazı şiirleri halkın gelenek ve göreneklerini yansıtması bakımından ilginçtir.

Keçeci-zade İzzet Molla'nın Sivas sürgünü sırasında yazmış olduğu şiirlerini topladığı elli üç sayfalık küçük bir divanının adı nedir.

Şiirleri söz sanatlarının zenginliği bakımından önemlidir. Ayrıca mahallî kelime ve deyişler açısından da
çok zengin olan şiirlerinde Nedim ve Sâbit etkisi açıkça görülmektedir. Arapça şiirleri, Farsça divançesi ve Türkçe şiirleri bulunan şair bu dillerde şiir söyleyebilecek derecede her üç dile de hâkimdir. Hatta Arapça ve Farsçaya olanhâkimiyeti bu dillerin manzum sözlüğünü yazabilecek derecede ileridir.

Diğer klasik şairlerden farklı olarak kaside ve gazel yerine tarih düşürmedeki maharetiyle ön plana çıkmıştır. Hemen her olay karşısında duygu ve düşüncelerini tarih manzumesi şeklinde söyleyebilen
güçlü bir şairdir. Nazım tekniğine hâkimiyeti ve kelimeleri zorlanmadan nazma aktarması en çok
dikkat çeken vasfıdır. Eserleri sanat kaygısı taşımadan gerçeği olduğu gibi yansıtır. Asıl şahsiyetini
ve şiir söylemedeki kudretini ortaya koyduğu tarih manzumelerinde bu yönü daha açık biçimde görülür.
Tarih düşürmenin hemen bütün türlerinde verdiği örnekler sanat ve dil bakımından zengin, akıcı, renkli ve pürüzsüzdür. Nükteye, hiciv ve hezle düşkün olan şairin düşürdüğü vefat tarihlerinde bile bazen bu yönü ortaya çıkmaktadır. Birçok şairi hicveden Sürûrî en çok Sünbülzâde Vehbî üzerinde durmuştur

E eski şiirin “bakıyyetü’s-selef” denilen son temsilcilerinden biri olarak tanınmaktadır. Şiirlerinde Nef’î, Nâbî ve Nedim’in etkileri görülür. Mecmûa-i Eş’âr ismiyle kayıtlı bulunan şiirleri Mehmed Ziver tarafından bir araya getirilerek yayımlanmıştır. 1592- 1837 yılları arasında yaşamış 203 şairin hâl tercümesini mahlaslarına göre sıraya koyarak veren Tezkire-i Şu’âra ise tezkire türünde önemli bir eserdir.

Kelime anlamı ilave demektir. Bir eserin devamı olarak yazılan eserlere de ..........denir.

Esad Mehmed Efendi’nin Esad Efendi Tezkiresi olarak da bilinen eser, 1722-1835 yılları arasında yaşayan 209 şairin biyografilerini vermektedir.

Aşağıdakilerden hangisi Ahmet Cevdet Paşa'nın eserlerinden değildir.

Sözlük karşılığı “bir orta yol tutturan” yahut “iki şey arasında aracılık eden” olsa da edebiyatımızda Batılılaşma gayretlerine paralel olarak beliren ve bir Doğu-Batı sentezinden yana olan edebiyatçıların ortak adıdır.

Cemiyet-i İlmiye-i Osmaniye isimli teşkilatın yayın organı olan "Mecmua-ı Fünun" dergisinin kurucusu kimdir.

1859'da Fenelon, Fontenelle ve Voltaire gibi yazarların eserlerinden seçilen diyalogların tercümelerinden oluşmaktadır. İnsan tutkuları, vatan sevgisi, toplum ahlakı, genç kız ve kadın terbiyesi gibi konuları farklı bakış açıları ile yansıtır.
Yenilik tarihimizde adı unutulmuş bir kahramana benzetilen eserde yer alan tercümelerin temaları daha sonraki yıllarda yazarlarımızın kaleminde yeniden işlenecek ve edebiyatımızı zenginleştirecektir.
Yukarıda bahsedilen eser ve yazarı kimdir.

Aşağıdakilerden hangisi Tanzimat Dönemi ikinci kuşak sanatçıları arasında yer almaz.

Tercüme ettiği Atala’yı da oyunlaştırarak tercümelerden ve Batı edebiyatı örneklerinden nasıl yararlandığının somut örneklerini veren sanatçı aşağıdakilerden hangisidir?

Viardot'tan, Endülüs Târihi'ni,
Cheruel ile Lavallee'den, Engizisyon Târihi'ni,
J.J. Rousseau'dan Emil
Moliere'den Tartuffe

Bu eserleri çeviren Tanzimat dönemi yazarı kimdir.

Küçük Şeyler (Batılı anlamda ilk öykü örneklerini içerir. Eserdeki bazı hikayeler "Arlezyalı Kız" çeviridir). Bu hikaye kitabının yazarı kimdir.

"Sergüzeşt" romanın sahibi kimdir?

İlk özel gazete olan Tercüman-ı Ahvâl’i kimler çıkarmıştır?

İlk özel gazete olan Tercüman-ı Ahvâl yayın hayatına hangi yıl başlamıştır.

“Bu gazete, Yeni Osmanlılar Cemiyetinin yayın organı Namık Kemal, Ziya Paşa ve Agâh Efendi tarafından çıkarılır. 19 Haziran 1868 yılında Londra’da yayın hayatına başlayan gazete, haftada bir defa çıkarılır. Yeni Osmanlılar Cemiyetinin yayın
organı olması nedeniyle daha çok siyasi içerikli eleştirel yazılara sayfalarını açan gazetede imzalı imzasız yazılara ve aynı yazara ait olduğu sonradan tespit edilen farklı imzalı yazılara yer verilir. Siyasi yazılarda İttihat-ı İslam fikri öne çıkarken Yeni Osmanlılar Cemiyetinin de ilkeleri ortaya konur. Özellikle Ali Paşa’nın yönetim kararları eleştirilir.” Yukarıda hakkında bilgi verilen gazete hangisidir?

Osmanlı’nın ilk resmî gazetesidir. 1 Kasım 1831’de İstanbul’da ilk sayısı çıkarılarak yayın hayatına girer ve haftalık olarak çıkarılır. İlk sayısı 5.000 adet basılır. Devlet dairelerine ve devlet adamlarına, yabancı elçiliklere ve taşraya birer nüsha gönderilir.