metale przejściowe to pierwiastki w których zapełniana jest podpowłoka elektronowa „d”
lantanowce i aktynowce nie są zaliczane do metali przejściowych
lantanowce i aktynowce są zaliczane do metali przejściowych
w grupie Ia i IIa są metalami o słabych własnościach metalicznych
metale w których zapełniany jest poziom „s” nazywane są metalami alkalicznymi
w których zapełniany jest poziom „p” nazywane są metalami alkalicznymi
sieci typu A1, A2 charakteryzują się większą symetrią sieci niż sieć tetragonalna
oznaczona jako A1 (RCS) i HZ odpowiada najgęstszemu ułożeniu kul w przestrzeni
oznaczona jako A1 (RCS) i A3(HZ) odpowiada najgęstszemu ułożeniu kul w przestrzeni
Sieć krystalograficzna jest cechą indywidualną metali i nie zależy od ich położenia w układzie okresowym pierwiastków
Sieć krystalograficzna jest cechą charakterystyczną metali i nie zależy od ich położenia w układzie okresowym pierwiastków
Sieć krystalograficzna może występować więcej niż w 14 odmianach określonych przez Bravais’go
Sieć krystalograficzna może występować tylko w 14 odmianach określonych przez Bravais’go
Sieć krystalograficzna może wykazywać nie więcej niż 14 typów/rodzajów sieci określanych przez Bravais’go
typ sieci może zmieniać się w miarę wzrostu temperatury
Sieć krystalograficzna nie zmienia się przy przemianie alotropowej
A2(RCP) tak samo jak A1(RCS) wykazuje największą symetrię
Sieć krystalograficzna A3(HZ) charakteryzuje się jedną osią 3krotnej symetrii, 3 osiami 2krotnej symetrii i brakiem 4krotnej symetrii
Badania za pomocą prześwietlonej mikroskopii elektronowej umożliwiają obserwacje i analizę wydzieleń mniejszych i większych od 1 μm
Badania za pomocą prześwietlonej mikroskopii elektronowej umożliwiają obserwacje i analizę wydzieleń poniżej 1 μm, obserwacje granic ziarn, dyslokacji, podgranic
Badania za pomocą prześwietlonej mikroskopii elektronowej umożliwiają analizę struktury i sieci krystalograficznej wydzieleń, obserwacje rozkładu dyslokacji, pogranic i granic ziarn
Badania za pomocą prześwietlonej mikroskopii elektronowej stosuję się do statystycznej oceny wielkości ziarna w wyrobach przemysłowych
Badania za pomocą prześwietlonej mikroskopii elektronowej prowadzi się najczęściej przy powiększeniach 20 000x – 1 000 000 000x
Badania za pomocą prześwietlonej mikroskopii elektronowej prowadzi się najczęściej przy powiększeniach 20 000x – 1 000 000x
Badania za pomocą prześwietlonej mikroskopii elektronowej prowadzi się najczęściej przy powiększeniach 20 000 % – 1 000 000 %
Badania za pomocą prześwietlonej mikroskopii elektronowej prowadzi się z użyciem cienkich folii i replik węglowych
Badania za pomocą prześwietlonej mikroskopii elektronowej pozwalają na obserwację granic ziarn i bliźniaków
Badania za pomocą prześwietlonej mikroskopii elektronowej pozwalają na obserwacje struktury przy zdolności rozdzielczej rzędu ~0,1 nm
Badania za pomocą prześwietlonej mikroskopii elektronowej umożliwiają obserwację struktury przy zdolności rozdzielczej rzędu ~0,1 nm
Segregacja międzydendrytyczna oznacza, że dendryty są bogatsze w pierwiastek wysokotopliwy, a pomiędzy dendrytami wzrasta stężenie pierwiastka niskotopliwego
Segregacja międzydendrytyczna zwiększa się w miarę wzrostu zróżnicowania ciężaru właściwego składników stopu
Segregacja międzydendrytyczna zwiększa się przy dużej odległości miedzy liniami solidus i likwidus na wykresie równowagi termodynamicznej
Segregacja międzydendrytyczna zwiększa się w miarę wzrostu odległości miedzy liniami solidus i likwidus na wykresie równowagi termodynamicznej
Segregacja międzydendrytyczna występuje najczęściej po zastosowaniu dużej szybkości chłodzenia odlewu
Segregacja międzydendrytyczna znika przy dużej szybkości chłodzenia
Segregacja międzydendrytyczna zaznacza się większą zawartością pierwiastka wysokotopliwego wewnątrz dendrytów niż pomiędzy dendrytami
Segregacja międzydendrytyczna jest tym większa im większa różnica ciężaru właściwego składników stopu
czynnikiem ograniczającym rozpuszczalność w roztworach stałych jest wzrost różnicy promieni jonowych metali tworzących stop
czynnikiem ograniczającym rozpuszczalność w roztworach stałych jest wzrost różnicy elektrowartościowości metali tworzących stop
czynnikiem ograniczającym rozpuszczalność w roztworach stałych jest zmniejszenie różnicy elektrowartościowości metali tworzących stop
czynnikiem ograniczającym rozpuszczalność w roztworach stałych jest rozpuszczalność metalu jednowartościowego w dwuwartościowym jest większa niż dwuwartościowego w jednowartościowym
czynnikiem ograniczającym rozpuszczalność w roztworach stałych jest rozpuszczalność metalu jednowartościowego w dwuwartościowym jest mniejsza niż dwuwartościowego w jednowartościowym
czynnikiem ograniczającym rozpuszczalność w roztworach stałych jest roztwory ciągłe mogą tworzyć się zarówno w roztworach różnowęzłowych jak też międzywęzłowych
czynnikiem ograniczającym rozpuszczalność w roztworach stałych jest roztwory międzywęzłowe mogą tworzyć roztwór ciągły podobnie jak roztwory różnowęzłowe
Fazy międzywęzłowe są roztworami międzywęzłowymi C, N, H, B w metalach przejściowych ( Fe, Cr, Mo..)
Fazy międzywęzłowe są roztworami pierwotnymi C, N, H, B w metalach przejściowych ( Fe, Cr, Mo..)
Fazy międzywęzłowe wykazują bardzo małą przewodność elektryczną, mogą być poddawane przeróbce plastycznej
Fazy międzywęzłowe są stosowane w produkcji wierteł do betonu i skał, narzędzi skrawających przy obróbce metali
Fazy międzywęzłowe są stosowane w produkcji wierteł do betonu i skał, narzędzi do obróbki skrawaniem
Fazy międzywęzłowe wykazują bardzo dużą twardość i dobrą przewodność elektryczną
Fazy międzywęzłowe wykazują dużą plastyczność i dobrą przewodność elektryczną
Podczas wyżarzania odkształconego metalu następuje rekrystalizacja, a potem zdrowienie polegające na uporządkowaniu w dyslokacji w podgranicach
Podczas wyżarzania odkształconego metalu powyżej 0,5 Ttop. następuje rekrystalizacja, która zaczyna się po odpowiednim okresie inkubacji
Podczas wyżarzania odkształconego metalu powyżej 0,5 Ttop. występuje rekrystalizacja, która zaczyna się po odpowiednim okresie inkubacji
Podczas wyżarzania odkształconego metalu po dużym odkształceniu może wystąpić rekrystalizacja wtórna, czyli anormalny rozrost ziarn
Podczas wyżarzania odkształconego metalu zanieczyszczenia i dodatki stopowe nie wpływają na szybkość rozrostu ziarna po rekrystalizacji
Podczas wyżarzania odkształconego metalu następuje najpierw proces zdrowienia polegający na częściowej anihilacji i uporządkowaniu dyslokacji w podgranicach
Podczas wyżarzania odkształconego metalu po odkształceniu 2 – 3 % może wystąpić rekrystalizacja wtórna, czyli anomalny rozrost ziarn
Podczas wyżarzania odkształconego metalu rozrost ziarna (po rekrystalizacji) jest hamowany przez zanieczyszczenia i dodatki stopowe
Umocnienie dyspersyjne jest związane z procesem starzenia stopu umacnianych wydzieleniowo
Umocnienie dyspersyjne występuje w przypadku starzonych stopów aluminium serii 5000 (AlMg)
Umocnienie dyspersyjne jest wynikiem wprowadzenia proszku (fazy stałej) do ciekłego metalu lub stopu przed odlewaniem wyrobu
Umocnienie dyspersyjne powoduje wzrost własności wytrzymałościowych przy stosowaniu większych ziaren proszku
Umocnienie dyspersyjne jest wywołane hamowaniem poślizgu dyslokacji przez dyspersyjne cząstki wprowadzanego proszku
Umocnienie dyspersyjne uzyskuje się w procesie starzenia stopów umacnianych wydzieleniowo
Umocnienie dyspersyjne podwyższa twardość materiału, która praktycznie nie ulega zmianie po wyżarzaniu
Umocnienie dyspersyjne jest nazywane również umocnieniem wydzieleniowym
granice wąskokątowe nachylone zbudowane są z równolegle ułożonych dyslokacji krawędziowych
granice wąskokątowe nachylone zbudowane są z uporządkowanych dyslokacji krawędziowych
granice wąskokątowe skręcone widoczne są pod mikroskopem elektronowym w postaci siatek dyslokacyjnych
granice szeroko kątowe charakteryzują się kątem dezorientacji większym niż ok. 10 stopni
granice szerokokątowe widoczne są pod mikroskopem elektronowych w postaci siatek dyslokacyjnych
granice ziarn nie są przeszkodą do ruchu dyslokacji i dlatego zwiększenie wielkości ziarna zwiększa umocnienie materiału
granice ziarn są przeszkodą do ruchu dyslokacji co powoduje, że przy zmniejszeniu wielkości ziarna wzrasta wytrzymałość metalu
granice ziarn są przeszkodą dla ruchu dyslokacji, co powoduje wzrost wytrzymałości przy zmniejszeniu wielkości ziarna
granice ziarn charakteryzują się kątem dezorientacji większym niż ok. 10 stopni
energia powierzchniowa granic ziarn jest mniejsza niż energia podgranic
Obróbka cieplna stopów aluminium umacnianych wydzieleniowo ma celu rozpuszczenie wydzieleń poniżej linii solwus i ponownym ich wydzielaniu powyżej temperatury solidus
Obróbka cieplna stopów aluminium umacnianych wydzieleniowo ma celu rozpuszczenie wydzieleń poniżej linii solwus i ponownym ich wydzielaniu w niższej temperaturze
Obróbka cieplna stopów aluminium umacnianych wydzieleniowo ma celu rozpuszczenie wydzieleń powyżej linii solwus i ponownym ich wydzielaniu w niższej temperaturze
Obróbka cieplna stopów aluminium umacnianych wydzieleniowo może być stosowana dla stopów z serii: 2000 (AlCu), 6000 (AlMg, Si), 7000(AlZn, Mg)
Obróbka cieplna stopów aluminium umacnianych wydzieleniowo nie może być stosowana dla jednego ze stopów z serii: 2000 (AlCu), 6000 (AlMg, Si), 7000(AlZn, Mg)
Obróbka cieplna stopów aluminium umacnianych wydzieleniowo jest stosowana dla stopów aluminium serii 4000 (AlSi), 5000 (AlMg)
Obróbka cieplna stopów aluminium umacnianych wydzieleniowo powoduje wzrost własności mechanicznych wskutek rozpadu przesyconego roztworu stałego i wzrostu wydzieleń faz metastabilnych podczas starzenia
Obróbka cieplna stopów aluminium umacnianych wydzieleniowo powoduje wzrost własności mechanicznych wskutek rozpadu przesyconego roztworu stałego i wzrostu wydzieleń faz metastabilnych
Obróbka cieplnoplastyczna jest procesem wyżarzania połączonego z częściową rekrystalizacją materiału
Obróbka cieplnoplastyczna nie jest prowadzona podczas obniżania się temperatury wlewka walcowanego „na gorąco”
Obróbka cieplnoplastyczna nie może być prowadzona podczas obniżania się temperatury wlewka walcowanego „na gorąco”
Obróbka cieplnoplastyczna składa się z zabiegów wyżarzania i następnie odkształcania plastycznego w celu wymaganego umocnienia materiału
Obróbka cieplnoplastyczna polega na połączeniu walcowania metalu/stopu w temperaturze otoczenia i wyżarzania po odkształceniu
Obróbka cieplnoplastyczna może zmienić strukturę odlewniczą (dendrytyczną) wlewków w strukturę o ziarnach równoosiowych
Obróbka cieplnoplastyczna pozwala wykorzystać procesy zdrowienia, rekrystalizacji, przemian fazowych w jednym ciągu technologicznym w celu uzyskania wyrobu o ściśle określonej strukturze
Obróbka cieplnoplastyczna pozwala wykorzystać procesy zdrowienia, rekrystalizacji, przemian fazowych w jednym ciągu technologicznym w celu uzyskania wyrobu o ściśle określonej strukturze i własnościach
Obróbka cieplnoplastyczna polega na kontrolowaniu parametrów przeróbki plastycznej (zgniot, temperatura, czas) w celu uzyskania pożądanych własności mechanicznych wyrobu
Obróbka cieplnoplastyczna można wykorzystywać rekrystalizację dynamiczną do wytworzenia odpowiedniej wielkości ziarna
Obróbka cieplnoplastyczna jest procesem polegającym na wyżarzaniu, a następnie przeróbce plastycznej materiału
Obróbka cieplnoplastyczna polega na stosowaniu starzenia stopów aluminium i ich odkształceniu plastycznym
stale węglowe o zawartości ponad 0,8 %C mają strukturę utworzoną wyłącznie z ziarn cementytu i ledeburytu
stale węglowe o zawartości 0,8 2 %C mają strukturę utworzoną z ziarn perlitu i ledeburytu
stale niskowęglowe zawierają 0 – 0,8 %C, wysokowęglowe 0,8 – 2 %C
w stalach o zawartości 0,8 %C występuje ferryt i cementyt
Stale węglowe wykazują „kruchość na zimno” jeśli zawierają nadmierne zanieczyszczenie fosforem
Stale węglowe wykazują „kruchość na gorąco” jeśli zawierają nadmierne zanieczyszczenie siarką
po szybkim ochłodzeniu z temperatury powyżej 910ºC można uzyskać stal o postaci austenitu
Stale węglowe są stopami żelaza z węglem, których własności mechaniczne wzrastają ze zwiększeniem zawartości węgla
stale niskowęglowe mają strukturę ferrytycznoperlityczną
Stale węglowe można utwardzać przez obróbkę cieplną zwaną hartowaniem polegającą na rozpuszczeniu martenzytu
Stale węglowe można utwardzać przez obróbkę cieplną zwaną hartowaniem polegającą na utworzeniu martenzytu
Wielkość podziarn podczas odkształcenia aluminium w podwyższonej temperaturze wzrasta wraz ze zwiększeniem prędkości odkształcenia
Wielkość podziarn podczas odkształcenia aluminium w podwyższonej temperaturze jest wynikiem intensywnej rekrystalizacji dynamicznej
Wielkość podziarn podczas odkształcenia aluminium w podwyższonej temperaturze nie ulega zmianie podczas odkształcenia w zakresie ustalonego płynięcia plastycznego
Wielkość podziarn podczas odkształcenia aluminium w podwyższonej temperaturze zależy od intensywności zdrowienia dynamicznego po wystąpieniu maksimum naprężenia na krzywej σ – ε
Wielkość podziarn podczas odkształcenia aluminium w podwyższonej temperaturze zależy od szybkości rekrystalizacji dynamicznej
Wielkość podziarn podczas odkształcenia aluminium w podwyższonej temperaturze nie zależy od odkształcenia w zakresie ustalonego płynięcia plastycznego
Wielkość podziarn podczas odkształcenia aluminium w podwyższonej temperaturze maleje wraz ze zwiększeniem temperatury odkształcenia
Wielkość podziarn podczas odkształcenia aluminium w podwyższonej temperaturze maleje wraz ze zwiększeniem prędkości odkształcenia
Obserwacje struktury za pomocą mikroskopii optycznej nie pozwalają na uwidocznienie skutków odkształcenia plastycznego
Obserwacje struktury za pomocą mikroskopii optycznej ograniczone są do powiększeń nie większych niż ~2000x
Obserwacje struktury za pomocą mikroskopii optycznej wykonuje się w zakresie powiększenia do ~2000x
Obserwacje struktury za pomocą mikroskopii optycznej można wykorzystać do oceny wydzieleń umacniających w starzonych stopach aluminium
Obserwacje struktury za pomocą mikroskopii optycznej można przeprowadzać wykorzystując repliki węglowe i ekstrakcyjne
Obserwacje struktury za pomocą mikroskopii optycznej umożliwiają ocenę wielkości i kształtu ziarn, wydzieleń i wtrąceń o wymiarach większych niż 1 μm
Obserwacje struktury za pomocą mikroskopii optycznej umożliwiają ocenę wielkości i kształtu ziarn oraz wydzieleń i wtrąceń o wymiarach nie mniejszych niż ~1 μm
Obserwacje struktury za pomocą mikroskopii optycznej w świetle spolaryzowanym umożliwiają analizę stanu chemicznego wydzieleń
Proces wyżarzania odkształcanego materiału prowadzi do rekrystalizacji, której szybkość nie zależy od stopnia odkształcenia, lecz tylko od temperatury wyżarzania
Proces wyżarzania odkształcanego materiału może wystąpić anormalny rozrost ziarna, który często nazywa się rekrystalizacją wtórną
Proces wyżarzania odkształcanego materiału w przypadku stopów starzonych może wywołać rekrystalizację, której szybkość zależy od szybkości koagulacji wydzieleni
Proces wyżarzania odkształcanego materiału proces zdrowienia polega na zarodkowaniu podziarn i ich rozroście
Proces wyżarzania odkształcanego materiału wskutek rekrystalizacji następuje uporządkowanie dyslokacji w niskoenergetyczne układy
Fazy elektronowe wykorzystuje się do produkcji narzędzi skrawających ze względu na ich dużą twardość
Fazy elektronowe charakteryzują się takim samym stężeniem elektronowym 3/2, 21/13, 7/4 nie tylko w stopach CuZn
Fazy elektronowe uzyskuje się podczas oddziaływania silną wiązką elektronową na strukturę stopu Cu30%Zn
Fazy elektronowe powstają w skutek przetopienia stopu wiązką elektronową o dużym natężeniu
Fazy elektronowe występują wyłącznie w stopach ZnCu jako fazy α, γ i ε o stężeniu elektronowym odpowiednio: 21/14, 21/13 i 21/12
Fazy elektronowe wykazują wysoką twardość i są stosowane w technologii produkcji wierteł do betonu
Wzrost twardości stopów aluminium serii 2000(AlCu), 6000(AlMg, Si), 7000(AlZn, Mg) podczas starzenia jest wywołany wzrostem metastabilnych wydzieleń faz typu – odpowiednio ϴ’(Al2Cu), β’(Mg2Si), η’(Zn2Mg)
Wzrost twardości stopów aluminium serii 2000(AlCu), 6000(AlMg, Si), 7000(AlZn, Mg) podczas starzenia jest największy po starzeniu sztucznym w temperaturze 100 ºC – 200 ºC
Wzrost twardości stopów aluminium serii 2000(AlCu), 6000(AlMg, Si), 7000(AlZn, Mg) podczas starzenia osiąga maksimum po zakończeniu wydzielania stabilnych faz – odpowiednio ϴ(Al2Cu), β(Mg2Si), η(Zn2Mg)
Wzrost twardości stopów aluminium serii 2000(AlCu), 6000(AlMg, Si), 7000(AlZn, Mg) podczas starzenia jest największy po starzeniu naturalnym (20 ºC)
Wzrost twardości stopów aluminium serii 2000(AlCu), 6000(AlMg, Si), 7000(AlZn, Mg) podczas starzenia rośnie wraz ze wzrostem metastabilnych wydzieleń faz typu – odpowiednio ϴ’(Al2Cu), β’(Mg2Si), η’(Zn2Mg)
Wzrost twardości stopów aluminium serii 2000(AlCu), 6000(AlMg, Si), 7000(AlZn, Mg) podczas starzenia jest największy po kilkutygodniowym starzeniu naturalnym (20 ºC)
Skaningowa mikroskopia elektronowa wykorzystuje elektrony odbite od powierzchni próbki do tworzenia obrazu na ekranie monitora
Skaningowa mikroskopia elektronowa wykorzystuje kontrast obrazu, który zależy od liczby atomowej pierwiastków w składnikach struktury stopów
Skaningowa mikroskopia elektronowa wykorzystuje kontrast zależny od ciężaru atomowego analizowanych pierwiastków
Skaningowa mikroskopia elektronowa wykorzystuje kontrast obrazu zależny od ciężaru atomowego pierwiastków w składnikach strukturalnych
Skaningowa mikroskopia elektronowa jest stosowana do obserwacji zgładów metalograficznych i analizy składu chemicznego wydzieleń na podstawie promieniowania charakterystycznego pierwiastków
Skaningowa mikroskopia elektronowa jest stosowana do obserwacji zgładów metalograficznych i analizy składu chemicznego przy użyciu analizy wzbudzonego promieniowania charakterystycznego pierwiastków
Skaningowa mikroskopia elektronowa pozwala na znaczne zwiększenie rozdzielczości przy stosowaniu cienkich folii i obserwację struktury w skali atomowej
Skaningowa mikroskopia elektronowa pozwala na znaczne zwiększenie rozdzielczości przy zastosowaniu cienkich folii
Skaningowa mikroskopia elektronowa pozwala na obserwację i analizę rodzaju atomów w warstwie powierzchniowej próbki
Skaningowa mikroskopia elektronowa przy dużym powiększeniu pozwala na obserwację ułożenia atomów w powierzchniowej warstwie próbki
Skaningowa mikroskopia elektronowa umożliwia znaczne zwiększenie rozdzielczości przy stosowaniu preparatów w formie cienkich folii
Rekrystalizacja podczas wyżarzania ulega spowolnieniu w materiałach o większej ilości domieszek i dodatków stopowych
Rekrystalizacja podczas wyżarzania wzrasta po zwiększeniu zgniotu i obniżeniu temperatury wyżarzania
Rekrystalizacja podczas wyżarzania jest większa jeśli w czasie rekrystalizacji następuje proces zarodkowania i wzrostu dyspersyjnych wydzieleń
Rekrystalizacja podczas wyżarzania następuje powyżej temperatury powyżej ~0,5Ttopn.
Rekrystalizacja podczas wyżarzania ulega przyśpieszeniu, jeśli w odkształconym stopnie następuje koagulacja wydzieleni
Rekrystalizacja podczas wyżarzania kinetyka rekrystalizacji (objętości zrekrystalizowana) jest określana wzorem Avrami’ego Xv = 1 – exp(kt^n)
Szybkość rekrystalizacji wzrasta w miarę wzrostu czystości odkształcanego metalu
Szybkość rekrystalizacji rekrystalizacji wtórnej zależy od wielkości ziarna po rekrystalizacji pierwotnej
Szybkość rekrystalizacji podczas wyżarzania w określonej temperaturze zależy od temperatury topnienia odkształconego metalu
Szybkość rekrystalizacji jest znacznie mniejsza w materiałach umocnionych wydzieleniowo niż w stopach przesyconych `(jednofazowych)
Szybkość rekrystalizacji zależy od szybkości migracji granicy (frontu rekrystalizacji) Vf = P* mf exp(Q/RT)
Szybkość rekrystalizacji nie zależy od stopnia odkształcenia przed wyżarzaniem
Szybkość rekrystalizacji maleje wraz ze wzrostem temperatury wyżarzania
Szybkość rekrystalizacji kinetyka rekrystalizacji (objętość zrekrystalizowana) jest określana wzorem Avrami’ego XY = I – exp(kτ^n)
Nadstruktury występują w układzie AuCu i mają przypisany wzór stechiometryczny AuCu, AuCu3
Nadstruktury występują m.in. w układzie AuCu i mają przypisany wzór stechiometryczny AuCu, AuCu3
Nadstruktury mogą tworzyć się w formie uporządkowanych roztworów wtórnych
Nadstruktury mogą tworzyć się w formie uporządkowanych roztworów wtórnych na osnowie fazy międzymetalicznej
Nadstruktury mogą tworzyć się w roztworach wtórnych
Nadstruktury tworzą się w roztworach stałych różnowęzłowych nie zmieniając typu sieci krystalograficznej metalu
Nadstruktury tworzą się w roztworach stałych różnowęzłowych nie zmieniając typu sieci krystalograficznej metali tworzących stop
Nadstruktury tworzą się w roztworach stałych różnowęzłowych zachowując typ sieci krystalograficznej metalu
Nadstruktury nie powstają w wyniku przemiany fazowej
Nadstruktury powstają w wyniku przemiany fazowej
Nadstruktury powstają w wyniku przemiany fazowej poniżej linii solidus
Nadstruktury tworzą się w układzie CuAu
Nadstruktury tworzą się w układzie AgCu
Rekrystalizacja ciągła występuje podczas wolnego nagrzania odkształconego metalu ze stałą prędkością, ºC/min
Rekrystalizacja ciągła występuje podczas powolnego nagrzania odkształconego metalu ze stałą prędkością, ºC/min
Rekrystalizacja ciągła występuje w stopach aluminium umocnionych wydzieleniowo i odkształcanych przed wyżarzaniem
Rekrystalizacja ciągła zależy od szybkości koagulacji wydzieleni
Rekrystalizacja ciągła może występować podczas wyżarzania niektórych odkształcanych metali i stopów jednofazowych
Umocnienie roztworowe nie występuje w przypadku roztworów międzywęzłowych
Umocnienie roztworowe jest wynikiem rozpuszczania dodatków stopowych w fazie ciekłej
Umocnienie roztworowe powoduje wzrost własności mechanicznych wyłącznie w przypadku roztworów ciągłych
Umocnienie roztworowe powoduje wzrost własności mechanicznych wyłącznie w przypadku roztworów różnowęzłowych
Umocnienie roztworowe jest wywołane oddziaływaniem pól naprężeń wokół dyslokacji i obcych atomów w sieci krystalicznej
Umocnienie roztworowe jest wywołane oddziaływaniem pól naprężeń dyslokacji i naprężeń wokół atomów obcych w sieci krystalicznej metalu
Umocnienie roztworowe polega na całkowitym rozpuszczeniu dodatków stopowych w fazie ciekłej przed procesem odlewania
Umocnienie roztworowe wynika z odziaływania pól naprężeń wokół dyslokacji i naprężeń w sieci krystalicznej wokół atomów stopowych
Umocnienie roztworowe wynika z przecinania atomów o dużej średnicy przez dyslokacje
Umocnienie roztworowe wzrasta w stopach jednofazowych w miarę wzrostu odkształcenia stopu
Rekrystalizacja dynamiczna (w czasie procesu odkształcenia) występuje m.in. w stalach węglowych, miedzi, mosiądzu, powodując występowanie maksimum na krzywej σɛ
Rekrystalizacja dynamiczna (w czasie procesu odkształcenia) występuje przy dużej prędkości walcowania „na gorąco” miedzi, stali węglowych w temperaturze powyżej ~0,5 Ttopn.
Rekrystalizacja dynamiczna (w warunkach wysokotemperaturowego odkształcenia) występuje przy niedużej prędkości odkształcenia miedzi, stali węglowych w temperaturze powyżej ~0,5 Ttopn.
Rekrystalizacja dynamiczna (w warunkach wysokotemperaturowego odkształcenia) powoduje występowanie maksimum na krzywej αɛ, po którym obserwuje się ustalone płynięcie plastyczne
Rekrystalizacja dynamiczna (w warunkach wysokotemperaturowego odkształcenia) powoduje uzyskanie większego ziarna przy zmniejszeniu prędkości odkształcenia
Rekrystalizacja dynamiczna (w warunkach wysokotemperaturowego odkształcenia) powoduje wzrost wielkości ziarna podczas oscylacji naprężenia uplastyczniającego