Εἰ ἐν Ἰλίῳ Ἑλένη ἦν,

ἀπέδοντο ἄν αὐτὴν τοῖς Ἕλλησιν οἱ Τρῶες,

ἑκόντος γε ἤ ἄκοντος Ἀλεξάνδρου.

Οὐ γὰρ δὴ οὕτω γε φρενοβλαβής ἦν Πρίαμος οὐδὲ οἱ ἄλλοι Τρῶες,

ὥστε τοῖς σφετέροις σώμασι καὶ τοῖς τέκνοις καὶ τῇ πόλει κινδυνεύειν ἐβούλοντο,

ὅπως Ἀλέξανδρος Ἑλένῃ συνοικῇ.

Εἰ δὲ τοι καὶ ἐν τοῖς πρώτοις χρόνοις ταῦτα ἐγίγνωσκον,

ἐπεὶ πολλοὶ μὲν τῶν ἄλλων Τρώων, μάλιστα δὲ οἱ αὑτοῦ υἱεῖς,

ὁπότε συμμίσγοιεν τοῖς Ἕλλησιν, ἀπώλλυντο,

Πρίαμος, εἰ καὶ αὐτὸς Ελένη συνώκει,

ἀπέδωκεν ἄν αὐτὴν Μενελάῳ,

ἵνα αὐτὸς καὶ οἱ ὑπήκοοι αὐτοῦ ἀπαλλαγεῖεν τῶν παρόντων κακῶν.

Ἀλλ’ οὐ γὰρ εἶχον Ἑλένην ἀποδοῦναι

οὐδὲ λέγουσιν αὐτοῖς τὴν ἀλήθειαν ἐπίστευον οἱ Ἕλληνες,

ὡς μὲν ἐγὼ γνώμην ἀποφαίνομαι,

τοῦ δαιμονίου παρασκευάζοντος

ὅπως πανωλεθρίᾳ ἀπολόμενοι

καταφανὲς τοῦτο τοῖς ἀνθρώποις ποιήσωσι,

ὡς τῶν μεγάλων ἀδικημάτων

μεγάλαι εἰσὶ καὶ αἱ τιμωρίαι παρὰ τῶν θεῶν.