w XIX wieku w tym miejscu stykały się trzy zabory: rosyjski, pruski i austriacki. Dzisiaj jest to rekreacyjne miejsce. Granicę tworzyły trzy rzeki Czarna Przemsza, Biała Przemsza i Przemsza.Granicę tworzyły trzy rzeki Czarna Przemsza, Biała Przemsza i Przemsza.
Drewniany gród w Siewierzu znany jest ze wzmianki z roku 1125 r., natomiast drewniany zamek pośród rozlewisk Czarnej Przemszy (osuszonych w XIX w.) istniał na pewno początku XIV w., gdy panował tu książę bytomski Kazimierz II. Po przebudowie budowli przez jego synów Mieszka lub Jerzego w 1. poł. XIV w. powstał pierwszy murowany zamek złożony ze stołpu (zachowane fundamenty pod ziemią i aktulanie zarysowane na powierzchni dziedzińca) i budynku mieszkalnego otoczonych murem obwodowym.
Zamek posiada swoja Czarą Damę. Jest to piękna miejscowa dziewczyna o śniadej cerze, która przed wiekami zakochała się w staroście siewierskim. Miłosne schadzki na zamku skończyły się donosem do zwierzchnika starosty - biskupa rezydującego w Krakowie. Zgodnie z prawem księstwa siwierskiego na zamku nie mogły bowiem przebywać osoby postronne, a już na pewno nie kochanki urzędników biskupich. Pewnego dnia biskup przybył do swojego zamku i nakrył zakochanych podczas spotkania. Wyrokiem sądu starosta został pozbawiony urzędu i wygnany z zamku, a dziewczyna skazana na śmierć w lochu. Zginęła tam w cierpieniach, a jej dusza szuka wciąż sprawiedliwości. Ciemną zjawę widywano błąkajacą się po ruinach zamku.
Dom Ludowy czyli Gospoda w Niemczech mieści się w Sosnowcu, w dzielnicy Ostrowy Górnicze. Dom został wybudowany w latach 1902-03 na wzór domów drewnianych w stylu zakopiańskim.
Dom Ludowy w Sosnowcu otoczony jest niewielkim parkiem z oczkiem wodnym i altaną. Budynek w latach wcześniejszych pełnił wiele funkcji, przy okazji niszczejąc. Obecnie przeszedł w prywatne ręce i przez obecnych właścicieli został odrestaurowany z dużym zaangażowaniem. Dziś mieści się w nim Dom Weselny i Szkółka drzew "Alicja".
Ze względu na przechodzący przez okolicę szlak handlowy ze wschodu na zachód, drewniano-ziemny gród istniał tu już w X wieku. W 1241 r. w okolice te dotarli Tatarzy i to im przypisywano spalenie grodu. Nowsze badania wykazały jednak, że ślady spalenizny nie pochodzą z tego okresu. Prawdopodobnie z inicjatywy Bolesława Wstydliwego powstała kamienna baszta - stołp, którą datuje się koniec XIII wieku. Król Kazimierz Wielki wykorzystał to założenie i rozbudował w nową warownię będącą częścią systemu obronnego zwanego dziś Orlimi Gniazdami. Pierwotnie składała się ona ze starej wieży - stołpu oraz budynku mieszkalnego zwanego "kasztelem". Spornym jest fakt istnienia 2 osobnych, lecz połączonych budowli: domu mieszkalnego i czworobocznej wieży. Wały ziemne grodu zostały zastąpione pojedynczą linią murów i fosą. Strategiczne położenie zamku było przyczyną wielokrotnych najazdów, zniszczeń i odbudów.
Góra Zamkowa
Będzińskie wzgórze zamkowe ma tradycje osadnicze sięgające VII wieku przed narodzeniem Chrystusa. Po tutejszej osadzie kultury łużyckiej pozostało nie wiele, tylko skorupy naczyń i ślady po paleniskach. Więcej można napisać o wczesnośredniowiecznym grodzie obronnym z IX w. Otoczony był fosą i wałem. Zwieńczenie wału ma w pewnym miejscu warstwę ziemi przepalonej na kolor czerwony co świadczy iż wznosiła się tu obronna konstrukcja drewniana. W fosie odnaleziono fragmenty naczyń, a w bezpośrednim pobliżu wału ostrogę, srebrną zausznicę, ołowiane okucie końcówki pasa z ornamentem pochodzącym z kręgu motywów sztuki karolińskiej i żelazną misę śląską. Wszystkie przedmioty datowano na IX - XI w. Gród ten funkcjonował do XII wieku, po czym teren zniwelowano i w miejscu tym powstał cmentarz. Osadnictwo przeniosło się na zachodnią część wzgórza, gdzie później zbudowano dzisiejszy zamek. W okresie międzywojennym na Górze Zamkowej utworzono park. W 2012 r. zrewitalizowano go, oddając do użytku plac zabaw, oświetlone alejki, odtworzony fragment wału obronnego, wczesnośredniowieczne półziemianki, 15 "magicznych miejsc" w formie kręgów przeznaczonych na zadumę, odpoczynek i edukację.
Pieskowa Skała pochodzi od imienia Pana Piotra, który był pierwszym prywatnym właścicielem zamku – Szafrańca. Zdrobnienie tego imienia brzmiało w średniowieczu „Pieś” lub „Pieszko”. Kiedy zbudowano pierwszy drewniany zamek, nazwano tą lokalną miejscowość Pieskowa Skała, z racji bliskiego sąsiedztwa z miastem Skała.
Zamek w Pieskowej Skale. Podobnie jak zamek Kazimierzowski w Ojcowie, był ważnym ogniwem w łańcuchu fortyfikacyjnym broniącym drogi handlowej z Krakowa na Śląsk. Dziś należy do czołówki nielicznej grupy zabytków polskiego Odrodzenia i jest dużą atrakcją turystyczną na Szlaku Orlich Gniazd.